Kerstmis: van oudsher het feest van de terugkeer van het licht. De kortste dag is immers achter de rug! Toen er missionarissen kwamen om de ”heidenen” in onze streek te kerstenen (= tot het christendom te bekeren), sloten ze handig bij dit feest aan. Het werd het feest van de terugkeer van het licht en van geboorte, nieuw leven, hoop.

Maar nu, anno 2021, spelen andere thema’s een hoofdrol: lockdown en afstand en je afvragen wat je wel en niet durft qua samen Kerstmis vieren…

Licht en hoop?

Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik vind het soms knap lastig om hoop te houden en perspectief te blijven zien in deze tijd. Coronabeleid, klimaatissues, toeslagenaffaire, kabinetsformatie: Nederland is niet langer een land om trots op te zijn, integendeel. De coronacrisis brengt vele misstanden aan het licht en dat roept in ieder geval bij mij de nodige frustratie en ergernis op. Licht en hoop zijn soms ver te zoeken.

Bezieling

En niet alleen bij mij, zoals mij vorige week bleek. In een gespreksgroep over bezieling met toevallig drie oudere (gepensioneerde) en drie jongere deelnemers, ontdekten we dat de ouderen de bezieling van vroeger misten. Nostalgisch haalden we herinneringen op aan de demonstraties tegen o.a. kernraketten en kernenergie. We bleken toen allemaal het gevoel gehad te hebben, dat we samen invloed konden uitoefenen. We geloofden heilig in een betere wereld. De jongeren (alle drie onder de veertig) waren juist naar diezelfde bezieling op zoek en zouden zo’n gezamenlijke inspirerende beweging graag meemaken. 

De uitwisseling werkte erg inspirerend. Het bleek belangrijk om met elkaar onze frustraties te delen en te vertellen wat ieder van ons hoop zou kunnen geven. Op zoek te gaan naar waar we bezieling uit zouden kunnen halen.

Verhalen en visie

Waar ik zelf vooral behoefte aan heb, zijn verhalen met een visie. Verhalen over een betere wereld, waarin mensen warm lopen voor elkaar en voor de aarde. Verhalen over leiders die er zijn voor de mensen in plaats van omgekeerd. Over gelijkheid en gelijkwaardigheid en van daaruit omgaan met verschillen. Over met elkaar van mening kunnen verschillen en daarover een goed gesprek kunnen voeren in plaats van meteen te polariseren.

Misschien kunnen dat oude verhalen in een nieuw jasje zijn. Maar we hebben ook concrete nieuwe verhalen nodig over waar deze wereld naar toe gaat. Waar we wíllen dat die naartoe gaat. En hoe we daar kunnen komen. Verhalen over successen die we boeken, initiatieven die ons enthousiast maken. En niet alleen verhalen, maar ook gedichten en liederen en filmpjes. (Dat zijn natuurlijk eigenlijk ook verhalen.)

In dit blog wil ik graag dat soort verhalen en teksten met jullie delen. En ook inspirerende ervaringen. Als een soort tegengif tegen al die dagelijkse nieuwsberichten.
En ik wil stilstaan bij wat die verhalen betekenen voor ons eigen concrete leven. Voor de keuzes die we maken.

Vandaag wil ik graag onderstaand gedicht met jullie delen. Het is geschreven door Huub Oosterhuis in 2016, maar wat mij betreft nog altijd actueel. (De eerste strofe heb ik weggelaten, omdat die voor mij afleidt van de rest. )

Kerstmis 2016

(...)

Er zal nooit, nergens
een begin van redding zijn
als niet ten minste één mens zegt:
“Hier ben ik”
En ziende om zich heen
Ziet of er nóg een is, nog twee of drie
Met vonken licht ‘hier ben ik’
In hun ogen.

In diepe nacht - geen ster te zien,
geen engelenzang te horen-
zullen zij gaan
om wat misschien nog kan,
te hopen valt, te redden is 

één vluchtkind kantje boord
voorgoed geboren.

Kerstmis is twee- of driemaal
niet te tellen naamloos velen
die ‘hier ben ik’ zijn
en doen wat moet gedaan.



Huub Oosterhuis

Ik wens jullie hoopvolle kerstdagen en veel bezielende ervaringen in het nieuwe jaar!